زندگی هدفمند با ما چه می کند

به نام خداوند یکتای مهربان

تا حالا شده که لحظه ای بایستی , این طرف و آن طرف را نگاهی کنی و اصلا ندانی که داری کجا میروی؟

خیلی از آدمها سالهای متمادی و طولانی از زندگی را همین طور و باری به هر جهت می گذرانندو بجای داشتن زندگی هدفمند به امید روزی که شاید بخت اقبالشان بدمد و همای سعادت بر دوششان بنشیند و خدا بر آنها هم نظری بیاندازد و آنها هم بتوانند در زمره افراد موفق و شاد و سعادتمند قرار گیرند و بتوانند از دست تمام بی پولیها و کرایه صاحبخانه و بدبیاری های تمام نشدنی زندگی نفس راحتی بکشند و چند صباحی را راحت تر زندگی کنند.

البته ما با دیدی خوشبینانه به ماجرا نگاه کرده ایم در حالیکه اکثریت بجای حرکت بسوی یک زندگی هدفمند  همین وضع موجود زندگیشان را با همین بی پولی و نداری و روابط پریشان و در هم و برهم با زن و بچه و زیر لب خودخوری کردن از دست صاحب کارشان را پذیرفته اند .

آنها به بهانه قسمت و تقدیر و ….. دست روی دست گذاشته اند و هر وقت از آنها می پرسی چرا  برای تغییر اوضاعت کاری, حرکتی , اقدامی نمی کنی؟   قطاری از نمی توانم ها و مشکلات و بدبختیها و نمیشودها و اگر من فلان جا بودم  و اگر من جای فلانی بودم و …… را  ردیف می کنند که ترجیح می دهید اصلا سوالتان را فراموش کنید و بی خیالش شوید.

البته روی صحبت ما بیشتر با دسته اول است کسانی که به صورت (ببینیم چه میشود) روز را به شب و شب را به روز می رسانند بدون اندکی بهتر شدن و تغییر قابل مشاهده ای در اوضاعشان .

به امید اینکه شاید قیمت دلار پایینتر بیاید یا شاید فلان رئیس و فلان مسئول دلش برای او به رحم بیاید و برایش کاری انجام دهد روزها را می گذراند و با گفتن اینکه( حالا ببینیم چه میشود ) سر خود را کلاه می گذارند و همچنان انتظار و انتظار و انتظار…..

و انجام همان کارهای قبلی به همان شکل قبلی و زندگی کردنی یکنواخت و بدون هیچ نقطه عطف و تغییری.

انیشتین چنین افرادی را دیوانه می داند. او می گوید دیوانه کسی است که کاری را بارها و بارها تکرار می کند و انتظار نتیجه متفاوتی را دارد .

خب مشکل کجاست که ما نمی توانیم راه به جایی ببریم و تلاشهایمان این همه پخش و پلا و بهم ریخته و ناکارآمد است.

هدف,جهت دهنده اعمال ما

بگذارید مثالی برایتان بزنم حتما آزمایشی را که در دوران ابتدایی با براده های آهن روی کاغذ برایمان انجام می دادند بیاد دارید. معلم براده های آهن را روی کاغذی می ریخت و پخش می کرد و ما هاج و واج منتظر بودیم که ببینیم قرا ر است با اینهمه براده پخش و پلا چه کند  و بعد او آهنربایی را  زیر کاغذ می گرفت و معجزه ای رخ می داد.

همه براده ها به سرعت بسمت محل آهنربا حرکت می کردند و معلم با حرکت آهنربا از زیر کاغذ  آنها را به هر کجا که می خواست می کشاند.

یادم می آید اولین بار از دیدن این صحنه بسیارهیجانزده شده بودم که چه قانونی توانسته به این شکل جادویی این همه براده آهن پخش و پلا را جهت داده و به خط کند و آنها را مثل واگنهای قطاری به دنبال خود بکشد و جالب بود که هر چه قدر کاغذ را تکان می دادی از نظم براده ها کم نمیشد ولی به محض برداشتن آهنربا براده ها با کوچکترین تکانی پخش و پلا می شدند و دیگر خبری از آنهمه انسجام و نظم و بهم پیوستگی و یکپارچگی و حرکت و تمرکز نبود و همه چیز بهم می ریخت .

داشتن هدف در زندگی

 زندگی هدفمند و داشتن هدف در زندگی ما حکم همان آهنربا را دارد که زندگی و کارهای پراکنده و پخش و پلای ما را جهت داده و آنها را متمرکز می کند  و مادامی که قدرت آهنربایی و  مغناطیس وار هدف در درونمان جاری باشد تمام فکر و ذکرمان و کارهایی را که می کنیم بسمت خودش می کشد .

  ولی وقتی این آهنربای معجزه آسا را از زیر صفحه کاغذی زندگیمان برمی داریم به یکباره همه چیز بهم می ریزد و هر بادی می تواند ما را بسویی پرت کند و پر کاهی میشویم در دریای طوفانی و متلاطم زندگی که هر موجی ما را بازیچه دست خودش کرده و به سمتی که خودش بخواهد ما را پرتاب می کند.

هدف در یک زندگی هدفمند همانند ستاره راهنمای ماست که ما را در بیابانها و کوره راههای زندگی به سمت خودش هدایت می کند و راه را به ما نشان می دهد و ما را بسوی خود می خواند تا دنبالش کنیم و  بتوانیم خالق زندگی خود باشیم و به سعادت و خوشبختی و موفقیت و کامیابی دست یابیم.

داشتن هدف است که می تواند از سنگ زمخت و بی قواره زندگی ما تندیسی نفیس و گرانبها بسازد .

در یک زندگی هدفمند  این ما هستیم که باید انتخاب کنیم که آیا باز هم می خواهیم بازیچه گردبادهای زندگی باشیم و عاطل و باطل عمری را تلف کنیم و ارزشمندترین دارایی مان که زندگی است به تاراج زمان برود یا اینکه با داشتن اکسیر هدف همچون کیمیاگری سنگ مس زندگی خود را به طلایی ناب بدل کنیم.